هر گاه امام مجتبی (علیه‌السلام) وضو می‌گرفت، تمام بدنش از ترس خدا می‌لرزید و رنگ چهره‌اش زرد می‌شد. وقتی از او در این باره می‌پرسیدند، می‌فرمود: «بنده خدا باید وقتی برای بندگی به درگاه او آماده می‌شود، از ترس او رنگش تغییر کند و اعضایش بلرزد.» [1]

هرگاه برای نماز به مسجد می‌رفت، کنار در می‌ایستاد و این گونه زمزمه می‌کرد: « خدایا؛ مهمانت به درگاهت آمده است. ای نیکو کردار؛ بدکار به نزد تو آمده است. پس از زشتی و گناهی که نزد من است، به زیبایی آنچه نزد توست، درگذر؛ ای بخشاینده» [2]

[1] مناقب آل ابی‌طالب، ابن شهرآشوب، دارالأضواء، بیروت، 1408 ق، ج 4، ص 14 و بحارالانوار، ج 43، ص 339.

[2] مناقب ابن شهر آشوب، ج 4، ص17 و بحارالانوار، همان.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: